Rustig aan
Elk nadeel heeft zijn voordeel, zei Johan Cruijff altijd. Ik draai het graag even om – elk voordeel heeft z’n nadeel. Er is echt een last van mijn schouders gevallen door open te vertellen over mijn mentale gezondheid. Over de problemen die ik ervaar en heb ervaren. Maar nu de adrenaline van het open zijn langzaam zakt, kwam de man (of eigenlijk vrouw) met de hamer even op de koffie.
Een week na de publicatie van het ‘coming-out-artikel’ Uit de schaduw had ik wat slechtere nachten. En voor slecht(er) slapen ben ik toch wat bang geworden. Hoewel ik dit ook wel in perspectief kan zien. Je wordt niet manisch als je één of twee nachten slecht slaapt. En dat blijkt – want mijn slaap is al weer redelijk genormaliseerd.
De grootste uitdaging zit hem in de mobiele telefoon en social media.
Ik beleefde een roerige week vol met beladen zorg (gerelateerde) gesprekken. Over mijn eigen weg en over die van mijn vrouw. Na jaren van vooral praten is voor haar nog steeds geen duurzame doorbraak bewerkstelligd. Als zorgtrajecten maar voortduren…. dan levert het praten erover louter spanning en stress op, in plaats van opluchting. En laat dat nu weer z’n weerslag op je weerstand hebben. Nog steeds ben ik fysiek niet helemaal fit. Naast het coronavirus lijken allerlei griepjes ook weer mee te doen in de jacht op de mens. Eigenlijk kwakkel ik al een paar weken van het één naar het ander. Dan lijkt er sprake van een vicieus cirkeltje.
Met de aloude drie-eenheid rust, reinheid en regelmaat doorbreek ik deze cirkel weer. Dat gaat redelijk goed. Mijn dochter heeft herfstvakantie en logeert een paar dagen bij mijn schoonouders in Brabant. Zonder zesjarige thuis is het een stukje stiller. Deze week is er dus even geen school, maar we blijven een goede dagstructuur houden, want met twee jachthonden moet je naar buiten. Weer of geen weer. En dan ook niet voor vijf minuten.
De grootste uitdaging zit hem voor wat betreft rust in de mobiele telefoon en social media. Er kwam een bombardement aan reacties op me af toen ik mijn persoonlijke verhaal deelde. Bewust heb ik daar heel gedoseerd op gereageerd. Ik kan echt verzuipen in die oceaan van informatie en prikkels. Want er is nog geen medicamenteuze behandeling voor mijn ADHD. Omdat ik die bipolaire stoornis heb, is het instellen op medicatie lastig. Die medicijnen kunnen een manie uitlokken.
Het voordeel van een dagboek is dat er doorgaans niemand op kan reageren
Op dit moment sta ik op een wachtlijst voor een gespecialiseerde poliklinische behandeling voor de bipolaire stoornis, dat duurt nu nog drieënhalve maand. Ik ben heel duidelijk geweest dat ik wil focussen op de ADHD, omdat dit dagelijks op de voorgrond staat.
Ondertussen luister ik veel naar muziek, teken ik regelmatig en schrijf emoties en gedachten van me af in dagboekvorm, alleen als ik me goed genoeg voel. En het voordeel van het schrijven van een dagboek is dat er doorgaans niemand op kan reageren waarop ik dan weer wil reageren.
Zandweg
Bijna tien jaar fietste ik bij wijze van spreken op een zandweg vol hobbels en kuilen. Nu lijk ik weer op de asfaltweg te rijden, maar dat wil niet zeggen dat ik nu direct heel hard kan gaan fietsen. Als je zo lang om allerlei hobbels en kuilen moet fietsen, is je energie eenmaal op een goede (asfalt)weg nog steeds sneller op. De oplossing is: heanig an doon... oftewel: rustig aan doen in het Twents. Ook dan kom je uiteindelijk op je bestemming.
