Verhalen

“Ik neem nooit een tweede hond”

We kregen ons reutje Duuko toen hij 15 weken was. Een kruising Heidewachtel met een Springerspaniël. Duuko was met twee andere broertjes ‘over’ bij de fokker. Bijna gloorde er een glansrijke carrière als jachthond voor deze jongen. Maar dat werd het niet, hij ging met ons mee en zo werd hij onze eerste hond. Eigenlijk zouden we een teefje krijgen, een kruising Heidewachtel met een Epagneu Picard, maar die is doodgegaan aan een vergiftiging toen de fokker – een particulier – met de roedel pups naar een Amsterdams bos ging en de pup (Panda was haar naam) daar iets verkeerds had opgegeten.

Bijna gloorde er een glansrijke carrière als jachthond voor deze jongen.

Mijn vrouw Myrcka is gek op honden en wilde altijd al heel graag een hond. Heel lang heb ik dat min of meer tegen gehouden, ik voelde er niet zoveel voor. En het leek me ook best een verantwoordelijkheid. Op een gegeven moment, in de zomer van 2018 begon ik er geleidelijk voor open te staan. Je moet elkaar ook wat gunnen in een relatie, anders hou je het ook niet tot de dood vol 🙂 Toen we eenmaal bij het eerste nestje waren wezen kijken, was ik wel om. Panda wat ons hondje zou moeten worden was echt het prototype puppy: een pluisbolletje met van die grote zwarte ogen. Het is dus ook erg verdrietig hoe ze aan haar eind is gekomen.

Panda zou bijna bij ons in huis komen en we hadden ons compleet ingelezen en allerlei benodigdheden gekocht. Daarom zijn we op dat moment behoorlijk beduusd toch verder gaan zoeken. Al snel zagen we op Marktplaats dus de advertentie voor Duuko en de rest is geschiedenis. We waren heel erg blij met die drukke jongen die binnen een week al zindelijk was!

We wisten waar we aan begonnen waren. In die eerste jaren (we woonden destijds in Mijdrecht) hebben we wat kilometers (dijk) afgelegd. Te voet en toen hij oud genoeg was (vanaf 8 a 9 maanden) geleidelijk aan de fiets en sportstep.

Toch heeft hij altijd een zekere onzekerheid gehad, wat zich uitte in de hele dag door achter de bazen aanlopen.

Duuko (nu 2 jaar en 9 maanden oud) heeft zich goed ontwikkeld. Alle basisvaardigheden beheerst hij goed, hoewel het jachtinstinct er natuurlijk altijd in blijft zitten – maar dat is beheersbaar. Toch heeft hij altijd een zekere onzekerheid gehad, wat zich uitte in de hele dag door achter de bazen aanlopen. Ook na flinke uitlaatrondes. Duuko wist niet zo goed wat hij met zichzelf aan moest. Wij dachten dat het ook kwam doordat hij pas vanaf 15 weken bij ons kwam, en niet rond de gebruikelijke 7-8 weken. Hierdoor was ook alles erg eng. De auto, stofzuiger, klapperende vlaggenmasten etc. Hij was er niet vanaf prille leeftijd aan gewend geraakt.

Eind 2020 sprak Myrcka zich uit dat ze wel voor een tweede hond wilde gaan. Daar was ik eerst faliekant op tegen en ik somde allerlei praktische bezwaren op. Vooral dat het veel meer werk was, dat ik ze niet samen aan de fiets ging knopen. Nee, ik had geen zin in een tweede jachthond. Het leek me veel te druk.

Duuko hangt veel minder aan ons en heeft er een onvermoeibaar speelmaatje bij.

Op de laatste zondag van november scheen de zon en besloot ik het na een fietstochtje met Duuko langs de Buurserbeek het toch een kans te geven. Gewoon door maar eerst eens een kijkje te nemen bij het nestje van Lola (geboren half oktober). Diezelfde middag verdween mijn twijfel als sneeuw voor de zon. Niet onbelangrijk: Duuko reageerde ook best enthousiast op Lola. Zowel mijn dochter Senna als vrouw waren uitzinnig omdat ik eerst behoorlijk stellig was – maar na wat overpeinzing ben ik al eens bijgedraaid in het verleden.

Nu 7 weken later, heb ik er absoluut geen spijt van. Duuko hangt veel minder aan ons en heeft er een onvermoeibaar speelmaatje bij. Lola trekt zich qua training heel goed aan Duuko op. Als Duuko zich goed gedraagt weet hij natuurlijk dondersgoed dat hij ook wat krijgt. Ook denk ik dat mijn benadering een stuk positiever is en een hond spiegelt je net zoals een paard dat ook doet. Sowieso ben ik sinds we Duuko hebben, mentaal en fysiek fitter geworden. En natuurlijk komt het ook wel eens voor dat je geen zin hebt om de regen in te gaan. Maar het regent een stuk minder vaak dan je denkt.