Columns

“Corona is het probleem niet”

Nederland lijkt al bijna een jaar compleet gegijzeld door het coronavirus. Al die tijd bombardeert de overheid ons met (soms tegenstrijdige) informatie. Laat ik voorop stellen dat covid-19 een potentieel dodelijk virus is dat echt bestaat en mensen heel hard kan raken. Ik ontken dan ook niet het bestaan ervan. Tegelijkertijd geloof ik niet in complottheorieën van wie dan ook.

We hobbelen met elkaar van maatregel naar maatregel en hebben valse hoop op allerlei vaccins, gemaakt in turbo-tempo door machtige en zelfs dubieuze farmaceuten (AstraZeneca) die daar de hoofdprijs voor vragen.

Wat wel duidelijk is dat je als burger verzuipt in 24/7 coronablogs, fraai vormgegeven digitale feitendashboards en terugkerende persconferenties. Althans: als je de informatiestroom nog dagelijks bijbeent. Ons inmiddels demissionaire kabinet laat zich veelvuldig door experts adviseren en de één na de andere maatregel wordt op ons afgevuurd. Een Diederik Gommers en Jaap van Dissel; ze lijken het bestuur van ons land soms te hebben overgenomen. Wie zijn deze mensen? Ze zijn in elk geval niet democratisch gekozen en Van Dissel heeft als RIVM-baas alle geloofwaardigheid wat mij betreft compleet verloren. Zeker na de ellenlange wel-of-geen-mondkapjes-op-discussie. Het leidt intussen allemaal af van waar het werkelijk om gaat en bijna geen enkele journalist lijkt nog kritische vragen te durven stellen. We hobbelen met elkaar van maatregel naar maatregel en hebben valse hoop op allerlei vaccins gemaakt in turbo-tempo door machtige en zelfs dubieuze farmaceuten (AstraZeneca) die daar de hoofdprijs voor vragen. Het is ronduit schandalig.

Onze politici hebben het zelf verbruid, onze zorg is uitgekleed de afgelopen jaren. Onder het mom van efficiency zijn er de afgelopen jaren bijna 8.000 (IC)-ziekenhuisbedden verdwenen, want tja, destijds hadden we al die bedden echt allemaal niet nodig. Vanaf 2020 in elk geval wel. Maar toen was het dus dik te laat.

Wat er nu van het volk gevraagd wordt gaat te ver.

Hoe kan het dat zo’n welvarend land als Nederland schijnbaar geen crises meer aan kan? Het probleem is al lang niet meer het coronavirus zelf, maar het gaat om iets veel groters. Er is overal een tekort aan mensen. In de zorg, in het onderwijs en bij defensie. Een tekort aan waardering ook voor het volk dat ‘vieze’ handen krijgt. We hebben ze nu nodig, harder dan ooit – maar ze zijn er niet meer genoeg. Mensen moeten zelf natuurlijk ook hun verantwoordelijkheid nemen. Maar wat er nu zo langzamerhand van het volk gevraagd wordt gaat te ver. Horeca en eigenaren van ‘niet essentiële winkels’ (wie bepaalt dat eigenlijk?) kunnen hun brood niet meer verdienen. Niet coronagerelateerde zorg dreigt moeilijker verleend te worden. Mensen raken depressief en worden steeds angstiger en gespannen. Ik zie het dagelijks om me heen. Kinderen zijn inmiddels maanden niet naar school geweest. En vanaf zaterdag mag je ’s avonds niet zomaar een blokje meer om. Is het dat allemaal waard? Heiligt het doel nog de middelen? Je kwelt onnodig mensen, van verplicht binnen zitten is in het verleden niemand fysiek en mentaal fitter geworden. Daarbij is demonstreren iets anders dan rellen, dat keur ik 100 procent af. Wat bezielt je om tijdens de avondklok de ruiten van het MST te willen ingooien!

Steunpakketje één, twee, drie, vier?… De overheid gooit ondertussen nog wel flink met geld, dat er eigenlijk ook niet is. De rekening zal onherroepelijk volgen. In de vorm van belastingen of wederom bezuinigingen op onze voorzieningen. En wie gaat dat betalen?  Juist. Niet alleen Rutte, Van Dissel of Gommers…maar vooral u en ik. En daarmee hebben we onze overleden dierbaren (aan corona) niet terug. En zijn we alsnog fors duurder uit.

Het is tijd voor een structurele positieve verandering.