Drieëntwintig
Maart roert duidelijk de staart, zo luidt het gezegde. Eindelijk zonder jas naar buiten, met drieëntwintig graden goed te doen. Volgens mij is iedereen wel toe aan een portie vitamine D.
Ei van Columbus
Ergens moet je beginnen. Om een beetje ‘duurzaam’ te leven hoef je niet direct je dak vol zonnepanelen te leggen, een Tesla te kopen of je huis van het gas af te halen. Je zou kunnen beginnen met eierdozen te recyclen en te voet of op de fiets inkopen doen. Wegdam Eieren staat elke woensdag op de markt in Haaksbergen en is een mooi voorbeeld, als je 20 eierdozen van Wegdam inlevert krijg je gratis een doos met tien eieren. Telkens als je een eierdoos inlevert, krijg je een muntje. Je mag ook dozen van concurrenten inleveren, alleen krijg je daar dan geen muntje voor – maar ze worden dan wel goed gerecycled.
Secretaris
Sinds een week of zes ben ik secretaris ad interim voor de Fiat Panda Club Nederland. Vandaag vuurdoop met digitale ALV en bestuursverkiezing. Vanaf nu mag ik me officieel clubsecretaris noemen. En dat toverde toch wel een lach op mijn gezicht. Hopelijk laten de coronamaatregelen snel weer een club-evenement toe met deze sympathieke Italiaanse auto’s.
Op je klompen aanvoelen
Ze waren ongedragen en de laklaag glom nog volop. En toevallig ook nog in mijn maat… Een paar jaar geleden kocht ik bij de kringloopwinkel een stel Hollandse klompen. Ze glimmen al lang niet meer zo hard, maar versleten zijn ze nog steeds niet. Nu heeft iedereen de mond vol over duurzaamheid en de continu groeiende afvalberg. Maar ondertussen loopt bijna de hele wereld op schoeisel van rubber, leer of plastic. Dan breekt je toch de klomp?
In het begin was het even wennen om er weer op te lopen. Maar al heel snel kromde ik automatisch de tenen bij het optillen van de voeten. Vereiste is wel dat je hier en daar over een (gezond) laagje eelt moet beschikken. Dus voor mensen die elke maand bij de pedicure zitten is de klomp misschien wat minder geschikt. Of je moet wat dikkere sokken aantrekken.
De klomp is een verdomd goed doordacht concept.
Nu wil ik niet zeggen dat vroeger alles beter was. Stel je voor dat je eigenlijk orthopedische schoenen nodig hebt en de hele dag op klompen zou moeten lopen. Maar toch is de klomp wel een verdomd goed doordacht concept. Slijtvast en oersterk. Ze zouden zelfs veiliger zijn dan veiligheidsschoenen met stalen neus. En eenmaal versleten gooi je (ongelakte) klompen zo in de kachel. Of je boort er gaten in, poot er een plantje in en zet ze vervolgens ergens in je tuin.
Ondanks alle goede eigenschappen van de klomp ziet het er voor het ambacht niet al te best uit. Het aantal klompenmakers dat met de hand klompen kan maken, is in Nederland op een paar handen te tellen. Ton Verheijen is behalve klompenmaker ook een van de weinige leermeesters. Het is alles behalve een lichte opleiding. Verheijen vertelde ooit tegen het AD dat het zo’n drie jaar duurt voordat je een beetje een knappe klomp kunt maken. Met recht een ambacht dus.
’s Werelds grootste klomp
In het Twentse Enter maken de gebroeders Nijhof sinds 1977 nog steeds dagelijks klompen. In het Gelderse Beltrum staat sinds 1938 Klompenfabriek Nijhuis, naar verluidt de grootste klompenfabriek ter wereld. In Enter schijnt dan weer ’s werelds grootste klomp uit één stuk te staan en hier worden nog regelmatig mensen opgeleid tot klompenmaker. Ik ga er – als de coronamaatregelen het weer toe laten – eens een kijkje nemen. Tot die tijd kan ik me vast oriënteren bij Nijhof of Nijhuis op een nieuw degelijk paar. Keus genoeg! Kijk jij ook eens rond, want als niemand meer klompen koopt of er überhaupt op loopt, dan zal straks niemand ze nog maken. Dat zou iedereen op z’n klompen moeten aanvoelen.
800 jaar
Vroeger maakten boeren en vissers voornamelijk in de wintermaanden klompen. Eeuwenlang gebeurde dit met de hand. Volgens het Kenniscentrum Immaterieel Erfgoed Nederland gaat het ambacht zeker 800 jaar terug. De oudste klompen die in ons land zijn gevonden, stammen volgens het kenniscentrum uit de elfde eeuw. Vanaf het einde van de negentiende eeuw werden klompen steeds meer machinaal gemaakt. Vanaf eind jaren ’50 van de vorige eeuw daalde de productie van klompen razendsnel, omdat mensen meer op schoenen gingen lopen. Mede door de stijgende welvaart.
Hond in ’t bakkie
Sinds vorige week zijn we eigenaar van een elektrische Johnny Loco bakfiets. Onze antieke Fietsfabriek bakfiets rijdt nu ergens in Groningen rond. Wel met een beetje pijn in het hart verkocht, maar we zullen met de Johnny Loco meer kilometers maken. Hond(en) in ’t bakkie… Heel handig als het straks weer warmer wordt. En voor boodschappen.
Gratis potlood
Het potlood mocht mee naar huis. Je zal maar fabrikant zijn van (rode) potloden. Niet voor elke ondernemer is de coronapandemie slecht. Zojuist vlak voor sluiting van de stembus gestemd, ook voor mijn vrouw en moeder. Maar wel met hetzelfde potlood hoor… De stembus, of eigenlijk stemkliko zat goed vol!
Duikers en klinkers
De Hibbertsstraat in Haaksbergen gaat op de schop. Het riool wordt vernieuwd en de klinkers er weer recht ingelegd. Dankjewel gemeente Haaksbergen, goed voor het onderstel van mijn oude Panda.
Nieuwe aarde
Senna heeft al bijna vier jaar twee plantjes op haar slaapkamer. Een cactus en een curio repens. Dat was ooit een stekje van vijf centimeter. Vandaag verhuisd naar een nieuwe grotere pot, al voor de derde keer. Want in de kleine oude pot zaten meer wortels dan aarde.
Vaarwel en Hallo Jumbo
De laatste dagen van het oude winkelpand van Jumbo Leussink – mijn andere werkplek – zijn bijna geteld. Maar Goor heeft er een hele mooie moderne en duurzame supermarkt voor teruggekregen. Na mijn ongeluk afgelopen week vandaag weer voorzichtig de uren opbouwen.
Katekers
Te voet naar de kapper, een wandelingetje van een kilometer. En dan zie je in je ooghoek vliegensvlug twee eekhoorns (katekers in het Twents). Zie je niet snel als je in een auto langsrijdt en misschien zelfs niet eens op de fiets.
Foto: Dariusz Grosa
Boos
Rinkeldekinkel en weer valt alles potdikkie van de vensterbank, door een onbenullige sprong. En hoewel je door je respectabele leeftijd (14) toch wel een beetje op een voetstuk staat, krijg je dan toch een snauw van de baas. Ik ben niet meer gevoelig voor die boze blik na al die jaren. Jij vast ook niet voor die van mij…
Paracetamol
Had ik maar de auto gepakt. Had ik maar vijf minuten naar mijn sleutels of telefoon gezocht, zoals zo vaak. Dinsdagochtend rond kwart over zes met bijna veertig kilometer per uur over een motorkap. Het lijf beurs, de fiets kapot en de opening van de winkel woensdag misgelopen. De paracetamol is sindsdien mijn beste vriend. Maar ik ben blij dat ik het nog kan opschrijven. Je moet er vooral niet teveel over nadenken en hopen op een spoedig herstel.